domingo, 16 de mayo de 2010

Cançó fúnebre en primavera...

NÄNIE

Johann Christoph Friedrich Schiller

Auch das Schöne muss sterben! Das Menschen und Götter bezwinget,
Nicht die eherne Brust rührt es des stygischen Zeus.
Einmal nur erweichte die Liebe den Schattenbeherrscher,
Und an der Schwelle noch, streng, rief er zurück sein Geschenk.
Nicht stillt Aphrodite dem schönen Knaben die Wunde,
Die in den zierlichen Leib grausam der Eber geritzt.
Nicht errettet den göttlichen Held die unsterbliche Mutter,
Wann er, am skäischen Tor fallend, sein Schicksal erfüllt.
Aber sie steigt aus dem Meer mit allen Töchtern des Nereus,
Und die Klage hebt an um den verherrlichten Sohn.
Siehe! Da weinen die Götter, es weinen die Göttinnen alle,
Dass das Schöne vergeht, dass das Vollkommne stirbt.
Auch ein Klagelied zu sein im Mund der Geliebten, ist herrlich,
Denn das Gemeine geht klanglos zum Orkus hinab.

Jena, Sommer/Herbst 1799

NÊNIA

També el que és bell, ha de morir. El que subjuga homes i déus
No commou pas el pit d'aram de Zeus estigi
Un sol cop va entendrir l'amor el senyor de les ombres,
I així i tot, al llindar mateix encara va exigir, sever, que se li tornés el regal.
No li estronca pas Afrodita la ferida al bell minyó,
La qual el senglar li va rapinyar al gràcil cos,
Ni salva la mare immortal l'heroi diví,
Quan ell cau, acomplint el seu destí, davant les portes escees,
Ans surt de la mar amb totes les filles de Nereu
I s'entona llavors una complanta pel fill enaltit.
Guaita: ploren llavors els déus, ploren les deesses totes
Que el que és bell espassi i el que és perfecte mori.
És esplèndid ésser també un plany fúnebre en boca dels estimats,
Car el que és vulgar i comú baixa als inferns en silenci.